I only realized recently the level of difficulty there is to change the patterns that have been so ingrained in me. While there are certain patterns I'll continue to accommodate, some of the ones that I believe no longer serve me still continue to fit - making the habits that muscle the non-serving patterns very hard to break.
My experience in the Philippines has been transformative. Immersing myself in my national culture, learning the history of my mother and father, and my newfound understanding of what it takes for a young Filipino family to immigrate in the 90's have given me much realization to even my most miniscule idiosyncrasies. My behaviours are a final product of my history and with this realization, I know now the starting point of my desire to change.
Philippines is a country of people with extreme resilience. Endless stories of revolt, it's geographical weakness to natural disasters, and the rest of the world's ability to easily impact the country's direction have forced Philippine residents to quickly adapt to change. This resiliency is comforted with a cultured view on life - a colorful cultured view on life. How is it that in all my daily walks around shopping centres and busy streets that I am hearing at least 20% of the people I pass singing out loud to themselves? I answer this question above.
The history of my parents require separate memoirs alone, however, I must say here that they certainly embody the view of a traditional Filipino. While I've only truly experienced the loss of 1 family member, they've experienced 2. Despite the sudden loss of their first-born Mikey at age 1, they continued to parent my brother and I with lessons of strength and honor to family.
I find it remarkable that even after all the events my parents have gone through, they found the courage to move their young family to a new country with only the minimal of resources to do so.
I guess I could have or should have always known what it took for me to be where I am now. Perhaps it was my motive to stay strong or focus on the "good", or, perhaps I was too busy with my ego. Without being negative on what I know now that I didn't know then, I give myself compassion to toast myself on this journey. Here's to old pattern breaking and new pattern making.
Disclaimer: a pattern doesn't have to fit any size, at a specific time.
Location: Grand Hyatt Manila, Taguig, Philippines
Pagsasalin sa tagalog:
PH Paglubog ng araw 25: Patterns
Napagtanto ko lang kamakailan na ang pagbago ng mga padron na nakatanim na sa aking pagiisip ay mahirap ng baguhin. Bagama't may ilang partikular na padron na patuloy kong tatanggapin, ang ilan sa mga pinaniniwalaan kong hindi na nagsisilbi sa akin ay patuloy pa ring umaangkop - na ginagawang napakahirap tanggalin ang mga gawi na wala ng silbi.
Ang mga naging karanasan ko sa Pilipinas ay may naidulot na pagbabago sa aking sarili. Ang ibuhos ko ang aking sarili sa aking pambansang kultura, pag-aaral ng kasaysayan ng aking ina at ama, at ang aking bagong-tuklas na pag-unawa sa kung ano ang kinakailangan para sa isang batang pamilyang Pilipino upang mangibang bansa noong dekada 90 ay nagbigay sa akin ng maraming realisasyon sa kahit na sa aking mumunti at katangi-tanging ugali. Ang aking mga pag-uugali ay isang huling produkto ng aking kasaysayan at sa pagsasakatuparan na ito, alam ko na ngayon ang simula ng aking pagnanais na magbago.
Ang Pilipinas ay isang bansa ng mga taong may matinding katatagan. Walang katapusang mga kuwento ng pag-aalsa, ang mga natural na sakuna na madalas na nararanasan , at ang impluwensiya ng mga dayuhan na siyang nakakaapekto sa direksyon ng bansa ay nagtulak sa mga Pilipino upang mabilis na umangkop sa pagbabago. Ang katatagan na ito ay naaayon sa isang pananaw sa buhay na base sa kanilang kultura - isang makulay na pananaw sa buhay. Ang katanungan kung bakit sa aking pang-araw-araw na paglalakad sa loob ng mga malalaking pamilihan at mga mataong lansangan ay naririnig ko ang hindi bababa sa beinte porsyento ng mga taong nadadaanan ko na kumakanta nang malakas sa kanilang sarili? Sinasagot ko ang tanong na ito sa itaas.
Ang kasaysayan ng aking mga magulang ay nangangailangan ng hiwalay na talang-gunita, gayunpaman, dapat kong sabihin dito na tiyak na kinakatawan nila ang pananaw ng isang tradisyonal na Pilipino. Bagama't naranasan ko ang pagkawala ng isang miyembro ng aking pamilya, nakaranas sila ng dalawa. Sa kabila ng biglaang pagkawala ng kanilang panganay na si Mikey sa edad na isang buwan, ipinagpatuloy nila ang pagiging magulang namin ng aking kapatid na may mga aral ng lakas at karangalan sa pamilya .
Nakikita kong kapansin-pansin na kahit na matapos ang lahat ng mga pangyayaring pinagdaanan ng aking mga magulang, nagkaroon sila ng lakas ng loob upang mangibang bansa sa kabila ng kanilang kahirapan.
Sana naunawaan ko kahit noon pa ang dahilan kung bakit ako naririto sa aking kinatatayuan ngayon. Marahil ito ay ang aking motibo upang manatiling malakas o tumuon sa "mabuti", o, marahil ako ay masyadong abala sa aking pagkamakasarili. Nang walang pagiging negatibo sa kung ano ang alam ko ngayon na hindi ko alam noon, binibigyan ko ang aking sarili ng habag upang itagay ang aking sarili sa paglalakbay na ito. Narito ang lumang huwaran na kailangang baguhin ng bagong huwaran.
Pagtatatuwa: ang isang huwaran ay hindi kailangang maging akma sa sukat, sa tiyak na panahon.
Comments